غربالگری اعتیاد؛ آیا اعتیاد به مواد با آزمایش قابل ردیابی است؟

تست‌های اعتیاد دو نوع هستند: گونه‌‌ی اول در آزمایشگاه انجام می‌‌شود که دقیق ولی زمان‌بر و گران است و گونه‌‌ی دوم تست‌های غربال‌گریِ درجا با کیت‌های ارزان است. پس از انجام تست‌های غربال‌گری، گاهی نیاز به انجام تست‌های تأییدکننده است. تست‌های ادراری شایع‌‌ترین روش و روش تعیین‌‌شده‌‌ی قانون جهت ردیابی مواد مخدر است. از دیگر روش‌‌ها استفاده از بزاق دهان، مو و عرق است که هر کدام بر اساس نوع ماده‌‌ی مصرفی نکات قوت و ضعف خود را داراست و مواد مخدر را در زمآن‌های متفاوتی ردیابی می‌‌کند و هیچ تستی حتی در شرایط ایده‌‌آل، صددرصد صحیح نیست. امروزه، نظر به وجود مشاغل مختلف و نیازهای اجتماعی مبرم و مصرف وسیع مواد مخدر در جوامع توسعه‌یافته و در حال توسعه، نیاز زیادی به انجام تست‌های اعتیاد در گروه‌های مختلف حس می‌شود. تست‌های مواد به دو گروه اصلی تقسیم می‌شوند. گروه اول تست‌هایی هستند که در آزمایشگاه انجام می‌شود. در این موارد اهداکننده، نمونه‌ای از ادرار، خون، بزاق یا موی خود را به دستور پزشک، کارفرما یا مرجع قانونی به مرکز ارائه می‌کند. مزایای اولیه‌ی این نوع آزمایش، دقت، داشتن تاییدیه‌ی قانونی و امکان قالب‌بندی آن برای گروه دموگرافیک خاص می‌باشد. معایب این روش نیز قیمت بالاتر و نیاز به محل جمع‌آوری نمونه و تاخیر در جواب (حداکثر تا 5 روز) می‌باشد. در سوی دیگر، تست‌های غربالگری درجا (on-site) وجود دارند که با کیت‌های ارزان‌قیمت، امکان پاسخ‌دهی را به چند دقیقه کاهش می‌دهد. به جز ادرار، نمونه‌های دیگر جایگزین مانند بزاق و مایعات دهانی نیز جهت کاهش دادن تقلب در نمونه به این کیت‌ها افزوده شده است. متاسفانه این تست‌ها برای ردیابی انواع مختلف مواد از تنوع کم‌تری برخوردارند.